De EU als disruptive technology
is er al gezegd en geschreven over de Europese Unie. Jammer genoeg gaat het in meerderheid van de gevallen niet over interessante beleidsvoorstellen of een heftig inhoudelijk debat. Nee, veel vaker gaat het over 'clashes' tussen twee kampen: pro-EU en anti-EU/soevereine staten. Ten eerste is dat een gemis vanwege de verminderde focus op inhoudelijke politiek. Ten tweede een simplificatie van deze politiek: het (de-)legitimeren van de EU als geheel lijkt zo het hoofdonderwerp van diezelfde EU te zijn.
Ook ik kijk nieuws en zit op sociale media. Aan de meer eurosceptische kant zijn veel gehoorde statements: 'logge bureaucratie'; 'geldverslindend'; 'te weinig democratisch' en 'heb ik nooit gekozen'.
Vooral de combinatie ervan is interessant. Men ervaart dus de EU niet als een plek voor debat en overeenstemming maar als een nutteloos en opgedrongen construct. De uitspraak 'die heb ik nooit gekozen' verraad eigenlijk dat de EU hen rauw-op-hun-dak is gevallen. En ineens moest ik denken aan een thema als 'disruptive technology'. Hierbij gaat het om snelle technologische vooruitgang die min of meer al geïmplementeerde is vóórdat politiek of beleidsmakers, en dus de samenleving, hier adequate wetten op hebben kunnen stellen. Wederom: een voldongen feit dus.
Niet alleen filosofisch maar ook politiek-praktisch dringt deze allegorie zich op. In een discussie merkte iemand treffend op dat veel problematiek al (lang) over grenzen heen gaat. En dat veel niet-politieke praktische samenwerking dat óók al doet: veel onderwijs- en onderzoeksinstituten doen het. Reiziers en de toerisme industrie ook. De transportbranche met hun internationale vrachtvervoer. Allemaal logische gevolgen want ondernemers...doen het ook.
En dat brengt ons bij het hoofdpunt. Wanneer ook -nationale- politici en beleidsmakers blijven doen alsof internationale politiek een kwestie van voor- en tegen is; is internationale samenwerking volledig verworden tot een disruptive technology. Het is er in praktische zin al lang. Enkel de wetgeving blijft bakkeleien over óf die nu wel of niet (inter-)nationaal geregeld moet worden. Maar de praktische ontwikkelingen gaan gewoon door en dringen zich steeds harder op de samenleving. Je mag het nog iets harder stellen: wanneer politici, al dan niet omwille van hun eigen populariteit, in deze modus blijven hangen, wordt er dus niets geregeld terwijl de internationale samenwerking gewoon door dendert.
Ook ik kijk nieuws en zit op sociale media. Aan de meer eurosceptische kant zijn veel gehoorde statements: 'logge bureaucratie'; 'geldverslindend'; 'te weinig democratisch' en 'heb ik nooit gekozen'.
Vooral de combinatie ervan is interessant. Men ervaart dus de EU niet als een plek voor debat en overeenstemming maar als een nutteloos en opgedrongen construct. De uitspraak 'die heb ik nooit gekozen' verraad eigenlijk dat de EU hen rauw-op-hun-dak is gevallen. En ineens moest ik denken aan een thema als 'disruptive technology'. Hierbij gaat het om snelle technologische vooruitgang die min of meer al geïmplementeerde is vóórdat politiek of beleidsmakers, en dus de samenleving, hier adequate wetten op hebben kunnen stellen. Wederom: een voldongen feit dus.
Niet alleen filosofisch maar ook politiek-praktisch dringt deze allegorie zich op. In een discussie merkte iemand treffend op dat veel problematiek al (lang) over grenzen heen gaat. En dat veel niet-politieke praktische samenwerking dat óók al doet: veel onderwijs- en onderzoeksinstituten doen het. Reiziers en de toerisme industrie ook. De transportbranche met hun internationale vrachtvervoer. Allemaal logische gevolgen want ondernemers...doen het ook.
En dat brengt ons bij het hoofdpunt. Wanneer ook -nationale- politici en beleidsmakers blijven doen alsof internationale politiek een kwestie van voor- en tegen is; is internationale samenwerking volledig verworden tot een disruptive technology. Het is er in praktische zin al lang. Enkel de wetgeving blijft bakkeleien over óf die nu wel of niet (inter-)nationaal geregeld moet worden. Maar de praktische ontwikkelingen gaan gewoon door en dringen zich steeds harder op de samenleving. Je mag het nog iets harder stellen: wanneer politici, al dan niet omwille van hun eigen populariteit, in deze modus blijven hangen, wordt er dus niets geregeld terwijl de internationale samenwerking gewoon door dendert.
