Hoe wij (al lang) niet meer denken

Eén van de manco's van de EU en internationale diplomatie in het algemeen.
En waarom dat - ook voor mij als pro-EU - een groot probleem is.

Vanavond zag ik in EenVandaag een interview met de kinderen van een vermoord oppositielid uit een zeker land. Het punt is: de moord vond hier in Nederland plaats. Mij deed het denken aan weer een ander land dat een aantal jaar geleden één van hun eigen oppositieleden vergiftigde, ook al in ver een buitenland. Het gemeenschappelijke aan deze twee verhalen is hoe ver bepaalde landen gaan om onwelgevallige meningen of activiteiten uit te schakelen. Daarnaast is het interessant dat beide moorden plaatsvonden op EU grondgebied.

Al dan niet staatsagenten die op geheime missie gaan naar het buitenland om een 'subversieve' kracht te elimineren.  Klinkt als "James Bond". Maar deze acties zijn dus echt. Kunnen we ons dat eigenlijk nog wel voorstellen? Dat één van onze staatshoofden of minister in alle serieusheid de moordcommando's op een SP'er of PvdD'er zou afsturen? En deze hem of haar nog tot vér in het buitenland, buiten de EU, zouden blijven achtervolgen? Ik ben geneigd te denken dat we ons daar helemaal niets (meer) bij kunnen voorstellen. 

En juist dit verklaart in mijn analyse de 'lacherige' reacties op het gevaar van #nepnieuws. Dat overheden of particuliere bedrijven uit het buitenland 'trollen' gaan inzetten om ons denken te beïnvloeden. Gaan die mensen écht zo ver? Zien we onze immer joviale en goedlachse huidige premier al zoiets geniepig handenwringend voorstellen in een ministerraad? Zijn wij doordat onze samenleving, zowel nationaal als binnen EU, zo sterk op diplomatie is gericht niet gewoon blind geworden? Blind voor de pro-activiteit en wilsbekwaamheid van sommige landen om hard nationalistisch-protectionistisch op te treden?

Daarom ook: Hoe wij (al lang) niet meer denken. De laatste jaren is veel gediscussieerd over POLICOR of 'wat je allemaal niet mag zeggen'. Vaak wordt dit manco toegeschreven aan 'de elite', globalisten en de EU. Maar dit is dus een ander manco: hebben we eigenlijk nog wel 'ervaring' om te dealen met landen en diensten die tot het uiterste gaan hun eigen belang te verdedigen? Kunnen we daar, mede door de EU en al haar internationale diplomatie, ons überhaupt nog in verplaatsen?

Ik denk dus van niet.

Het is te hopen dat een zekere Medelander dit zich ook beseft. Mocht hij binnenkort ergens een exotisch parlement willen toespreken.