Gisteravond hoorden we van het overlijden van Wim Kok. In kan heel cliché zeggen dat het de premier is uit mijn kindertijd. De allereerste minister-president waarvan ik bewust wist dat hij dat was. Het was de tijd van paars. Een tijd van economische vooruitgang en een focus op individuele rechten. Deze periode eindigde met de opkomst van Fortuyn. En interessant genoeg lijkt de tegenstelling Paars/Fortuyn -of Wim versus Pim?- er eentje te zijn die tot op de dag van vandaag invloed heeft op onze politiek:

Deze week verscheen er een interessant stuk in het NRC van Caroline Gruyter met de Hongarije stemming in het Europarlement als directe aanleiding. Snelle conclusie: parlementariërs zijn te vaak een speelbal van de regering. Maar in breder verband: zijn ze dat ook niet (te) vaak van het bedrijfsleven en 'de waan van de dag'?

Vandaag berichte de NOS dat Julian Assange wellicht toch de Ecuadoraanse ambasade in London zal moeten verlaten. "Is hij de messias van het vrije woord, of een ongeleid projectiel met grootheidswaan?" - Aldus de opening van het NOS artikel. Deze discussie staat tegenwoordig niet langer op zichzelf. Het is onderdeel van een patroon. Eén waarin uit bepaalde hoek sympathie lijkt te groeien t.a.v. iedere strijdende man die de macht uitdaagt. Een aantal -ogenschijnlijk random-  maar prominente voorbeelden daarvan zijn de afgelopen tijd bovengedreven.

Eigenlijk bent U D66'er....en waarom nu juist dat D66 tot 'projectie object' bij uitstek maakt...
Bekijk hier op youtube nog eens het spotje (damn! wat zijn sommigen daar nog jong)

Over een Wereld Oorlog, een potje voetbal en de Kerstgedachte.

Ineens denk je: hé. Dit was mij nog niet eerder opgevallen.
De SGP achterban verkoopt haar standpunten steeds vaker zonder HEER(E) in de argumentatie...